De komende tijd zullen een aantal van onze fanatieke roeiers een boekje open doen over het leven als wedstrijdroeier op de D.R.V. Wat motiveert hen om hard te trainen, hoe ervaren ze het wedstrijdroeien en wat maakt het hard roeien nou zo gaaf? In de tweede editie is Maureen Verhoeven, Middengroep Lichte Dames 2020, aan het woord.
“Meiden, we gaan helemaal los. Meer pijn dan dit krijg je niet, het is tijd voor de allerlaatste eindsprint van het seizoen, NA NU!” – EJD stuurtje op de NSRF (de slotwedstrijd van het seizoen). Zwoegend in de zon, glijdend over het water, racend naast de andere boten, maakten wij, de eerstejaars dames van 2019, onze laatste halen samen, als ploeg. Ik had complete verzuring en alles deed pijn maar wilde er nog meer uit halen dan er in zat. De woorden die ons stuurtje sprak waren het begin van een nieuw hoofdstuk voor mij.
Ik noem dit een nieuw hoofdstuk omdat ik na mijn eerste wedstrijdroei jaar er zeker van overtuigd was dat ik door wilde gaan met deze sport. De gedachte die ik had over dat ik meer uit de race op de NSRF wilde halen dan er in zat gold ook voor mijn wedstrijdroeicarrière. Ik ben mezelf in mijn eerste jaar mentaal tegengekomen, heb grenzen opgezocht en deze ook overschreden en probeerde fysiek er het meest uit te halen wat mogelijk was. Ik verbaasde mezelf telkens weer meer over de hoeveelheid progressie die ik kon maken in een korte periode als beginnend wedstrijdroeier en deze positieve feedback maakte mij alleen maar meer prestatiegericht en enthousiast. Het heeft me positief verrast dat je met een studentenleeftijd nog kan beginnen met een sport en dan zo snel beter kunt worden dat je op topniveau kunt mee draaien.
Acht keer per week trainen klonk als heel veel aangezien ik voorafgaand aan mijn wedstrijdroeijaar niet per se heel sportief was. Al snel was wel duidelijk dat roeien een passie geworden is. Het voelde dan niet als trainingen die ik moest doen maar als trainingen die ik wilde doen. Mijn motivatie om door te trainen in de zomer bleef aanwezig en mijn progressie in de zoektocht naar de perfecte roeihaal, maakte mij hongerig naar meer.
De gedachte aan de adrenaline die ik haalde uit wedstrijden en het racen tegen andere boten van verenigingen uit heel Nederland maakte mij strijdlustig en ook mega enthousiast. Ik was klaar om te beginnen aan de middengroep selectie en wilde uit iedere training alles halen wat erin zat. Zo volgde de selectie waarin ik vaker ging trainen dan in het eerste jaar wat zorgde dat alles nóg sneller beter ging!
Het seizoen van 2020 was helaas erg kort. Ik heb de Hel van het Noorden, het NK indoor roeien en de Winterwedstrijden mogen starten. In februari zijn we met de gehele middengroep naar Sevilla in Spanje geweest. We hebben daar tien dagen geroeid en ontzettend genoten van de roeibubbel waar we allemaal maar al te graag in zaten. De eerste wedstrijden werden afgelast en later werd ook bekend dat het seizoen niet meer door ging. Omdat ik afgelopen selectie zoveel stappen had gemaakt en ik het roeien ook onwijs leuk vind koos ik ervoor om fit te blijven en nieuwe doelen voor mezelf te stellen. Dit voelde eigenlijk niet echt als een keuze maar als een logische vervolgstap. Omdat we niet meer mochten roeien ben ik kilometers gaan maken op de racefiets met mijn roeivriendjes. Na een tijdje kregen de wedstrijdroeiers ook een ergometer op hun slaapkamer. Ik wilde graag de profieltesten (testen om te kijken wat je vermogen is) doen waarbij ik mijn persoonlijke doelen wilde bereiken.
Nu, nu we eindelijk weer mogen roeien, ben ik mezelf klaar aan het stomen voor het begin van een mooi seizoen in 2021. Ik ben klaar om opnieuw mijn grenzen op te zoeken en ik heb enorm veel zin om te gaan vlammen aankomend jaar! Ik wil jullie graag meegeven dat wedstrijdroeien een kans is om jezelf beter te leren kennen en dat je ervaringen op doet die je je hele leven nog kunt gebruiken.