Door Helen Harmsen

Ieder jaar vindt er in Duitsland een bier- en bratwurstregatta plaats waar Euros af en toe naar afreist. Twee jaar geleden stapte een groep (oud) wedstrijddames in een, van Ruderverein Leer geleende boot, om de snelste dames8+ van de dag te worden. Dit jaar werd wederom de houten praam uit de loods getrokken om dit resultaat te evenaren. De boot, die liefkozend ‘de dikke zwarte’ wordt genoemd, heeft ook een klein broertje: ‘de dikke kleine zwarte’. Dit is een houten dubbel 4. Hout blijft drijven en zo wist ook deze ploeg de snelste Nederlandse dubbel 4 te worden, hulde en bravo!

De Leer Ruderregatta bestaat uit drie onderdelen. In twee van de drie onderdelen zijn de (oud)wedstrijddames nog vrij onervaren. Deel 1 is heel hard bier drinken op de vooravond van de wedstrijd. In een of andere feestschuur vlogen de streepkaarten er doorheen en werd hier en daar nog een blad wodka-Redbull geronseld, want ‘’ach, shotjes waren toch maar 50 cent’’. Daarna werd, al lallend, de dansvloer vol 16-jarige Duitsers verlaten om aan de tocht terug naar de roeivereniging te beginnen.

De volgende ochtend bleek het een en ander te zijn verschenen én te zijn verdwenen, maar dit schijnt allemaal bij het ‘compo-roeien’ te horen. In de middag moest er dan daadwerkelijk nog geroeid worden. Waar de ongestuurde houten dubbelvier zich vooral druk maakte om de vele te smalle bruggaten, werd door de dames-8 de concurrentie vanaf het water bekeken. De gloednieuwe Empachers, gevuld met frisse junioren ofwel afgetrainde veteranen, lagen aan weerszijde van de damesacht bij de start. De duidelijk oneerlijke concurrentie deed de kamprechter besluiten de dames8 10 seconden voorsprong te geven en dus twee startsignalen te geven. Tot verbazing van het nietsvermoedende publiek, kwam de dames-8 dan ook als eerste onder de brug door om 500 meter later uiteraard laatste te worden.

De dames4x was inmiddels ook wat gerustgesteld toen zij hoorden dat zij enkel concurrentie hadden van twee boten in hun heat. Hierdoor konden zij twee banen gebruiken om onder de brug door sturen. Ondanks de venijnige bocht, bleven de dames netjes in hun baan en deden zij de organisatie verbazen met hun techniek in de houten schuit én door niet (!) laatste te worden. Dit moest natuurlijk beloond worden met een nieuwe boot voor de sprint later de avond en zo mochten zij een mooie Filipi gaan afstellen, want: ‘’ja, hard roeien wordt beloond’’.

De sprint was natuurlijk een grote chaos. Niemand wist wanneer ze waar moesten zijn. Niemand kon iets zien, want het was donker en anders werd je wel verblind door de strategisch geplaatste bouwlampen. Daarnaast is zo’n houten schuit niet van zijn plaats te krijgen in drie starthalen. Toch kunnen we het iedereen aanraden om eens naar het hoge noorden af te reizen, want roeien in het donker heeft toch wel iets magisch.

Volgend jaar gaan we weer, maar dan gaan we na de wedstrijd bier drinken. Dat kunnen we waarschijnlijk beter als geoefende ‘Inzuipers’.

Au Revoir,

De dames van Beauvoir