Door Chris Lokin

Afgelopen zaterdag in Amsterdam vond het nationale indoor meetmoment voor roeiers plaats. Eenieder die zich wil bewijzen, roeit 2000 virtuele meters in een grote gymzaal op zo’n kekke zwarte Concept2 roeiergometer. Echter, voor dit alles moet je eerst afreizen naar Amsterdam en laat nou net dit weekend het spoor open liggen, waardoor je in zo’n te knusse NS bus moet.

Eenmaal aangekomen bij de sporthal bereid ik me mentaal voor door een paar races te kijken en besef me dat deze mensen nog eerder van huis moesten dan ik. Gelukkig start het LSA veld pas in de middag. Inmiddels is het tijd voor de weging. Een hok volgepropt met lichte roeiers zit te wachten tot er gewogen mag worden. De kamprechter begint namen op te lezen met als resultaat dat ik mag wegen voor alle anderen in het hok die in de LSB categorie vallen. Met slechts 400 gram over stap ik van de weegschaal en besef ik me dat ik nog nooit zo zwaar heb ingewogen op een wedstrijd…

Al voor de weging was er een race uitgesteld, waardoor er vertraging werd opgelopen in het startschema. Hier bleef het niet bij, want tijdens de warming up werd de boel nog eens een half uur vertraagd, waardoor de uiteindelijke start om 15:00 uur was in plaats van 14:15 uur. Ik hield mijn hoofd koel en brak mijn warming-up af om deze later te hervatten en als nog optimaal opgewarmd de zaal binnen te lopen.

Je loopt de zaal binnen en bedenkt je dat dit al de zoveelste keer is dat je dit doet. Eigenlijk voel je de spanning niet eens meer: Je komt hier slechts om je taak uit te voeren. Dat de omgeving anders is, doet er niet toe. Je probeert je drag factor in te stellen, terwijl die elke haal op het schermpje verandert en je tempo van 10 naar 88 schommelt en hoopt dat het ongeveer klopt. Nog even geinen met je tegenstanders en dan is het tijd om te starten.

SIT READY
ATTENTION
*Toetergeluid*

Ik kom uit de start en met een paar harde halen trek ik de split omlaag. Gek genoeg lukt het mij niet om hem naar mijn beoogde streeftijd van 1:36/500m te krijgen, maar de halen voelen wel goed, dus ik ga door. Ik zie dat ik 4e lig en besef me dat ik toch iets goed doe: Ik lig namelijk voor drie jongens uit de WK LM4x. Na 1400 meter is het eind in zicht en zet ik hem in de volgende versnelling. Van baantempo 38 ga ik naar T40+ en snoep ik de laatste tienden van mijn split af om vervolgens op de 3e plek te eindigen met een tijd van 6:25,3.

Een tiental seconden later voel je de klap in je benen en doet alles even pijn. Anders dan anders word ik ineens verzocht om mee te lopen met een jochie met een oranje ‘I Love Ergo’ shirt om me te melden bij de dopingcontrole. Aldaar krijg ik een lang verhaal over hoe en wat en kom ik te weten dat ze in elke heat iemand hebben geloot om te kunnen testen op doping. Ik word verzocht, terwijl de man van de dopingautoriteit mee kijkt, 90ml urine in de daarvoor bestemde maatbeker te deponeren. Met veel moeite bereik ik ongeveer 85ml… ‘Er moet toch echt 90ml in’ zegt de man van de controle. Even later blijkt het toch genoeg te zijn en moet ik het urinemonster verdelen over 2 flesjes. Deze moet ik hierna eigenhandig verzegelen en terugstoppen in doos die ik ook zelf verzegel. Alle identificatienummers worden opgeschreven op het dopingformulier en mij wordt verzocht om alles na te kijken. Laten we maar hopen dat er niets aan de hand is!

Het is veel later dan verwacht, maar je kunt dan eindelijk naar huis. Door vertraging mis je de overstap op Amersfoort, dat kan er ook nog wel bij.
Soms zit het mee en soms zit het tegen. Het resultaat zat in ieder geval mee, maar de ellende er om heen had niet gehoeven.


Eindresultaten NKIR

• Daan Horenberg - SA, 4e - 06:08,6
• Chris Lokin -LSA, 3e- 06:25,3
• Roeland Heeres - LN, 4e - 06:33,1